خدایا! تا پاکم نکرده ای خاکم نکن
گفتگو
با خدا گفتم:
خدایا از همه دلگیرم . گفت:
حتی از من ؟ گفتم:
دلم را ربودند. گفت:
پیش از من ؟ گفتم:
خدایا چقدر دوری . گفت:
تو یا من ؟ گفتم:
خدایا تنهاترینم . گفت:
پس من ...؟ گفتم:
خدایا کمک خواستم . گفت:
از غیر من ؟ گفتم:
خدایا دوستت دارم . گفت:
بیشتر از من ؟ ای
مهربان ترین مهربانان گفتم : خدای من ، دقایقی بود در زندگانیم
که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس فردا برشانه های
صبورت بگذارم ، آرام برایت بگویم و بگریم ، درآن لحظات شانه های تو کجا بود ؟ گفت : عزیزتر از هرچه هست ، تو نه تنها
درآن لحظات دلتنگی که درتمام لحظات بودنت بر من تکیه کرده بودی ، من آنی خود را از
تو دریغ نکرده ام که تو اینگونه هستی . من همچون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد ،
با شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم . گفتم : پس چرا راضی شدی من برای آن همه
دلتنگی ، اینگونه زار بگریم ؟ گفت : عزیزتر از هرچه هست ، اشک تنها
قطره ای است که قبل از آنکه فرود آید عروج می کند ، اشکهایت به من رسید و من یکی یکی
بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم ازجنس نور باشی و از حوالی آسمان ، چرا که تنها
اینگونه می شود تا همیشه شاد بود . گفتم : آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر
سرراهم گذاشته بودی ؟ گفت : بارها صدایت کردم ، آرام گفتم
ازاین راه نرو که به جایی نمی رسی ،تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ فریاد بلند من
بود که عزیز از هرچه هست از این راه نرو که به نا کجا هم نخواهی رسید . گفتم : پس چرا آن همه درد دردلم انباشتی
؟ گفت : روزیت دادم تا صدایم کنی ، چیزی
نگفتی ، پناهت دادم تا صدایم کنی ، چیزی نگفتی ، بارها گل برایت فرستادم ، کلامی
نگفتی ، می خواستم برایم بگویی آخر تو بنده ی من بودی ، چاره ای نبود جز نزول درد
که تو تنها اینگونه شد که صدایم کردی .گفتم : پس چرا همان بار اول که صدایت کردم
درد را از دلم نراندی ؟ گفت : اول بار که گفتی خدا ، آنچنان به
شوق آمدم که حیفم آمد باردگر خدای تو را نشنوم ، تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر
برای شنیدن خدایی دیگر ، من می دانستم تو بعد از علاج درد برخدا گفتن اصرار نمی کنی
و گرنه همان بار اول شفایت می دادم . گفتم : مهربانترین خدا ، دوست دارمت
... گفت : عزیزتر از هرچه هست من دوست تر دارمت ... طناب داستان درباره
یک کوهنورد است که می خواست از بلندترین کوه ها بالا برود. او پس از سالها آماده
سازی، ماجراجویی خود را آغاز کرد ولی از آنجا که افتخار کار را فقط برای خود می
خواست، تصمیم گرفت تنها از کوه بالا برود. شب بلندی های
کوه را تماماً در بر گرفت و مرد هیچ چیز را نمی دید. همه چیز سیاه بود. و ابر روی
ماه و ستاره ها را پوشانده بود. همانطور که از کوه بالا می رفت، چند قدم مانده به
قله کوه، پایش لیز خورد و در حالی که به سرعت سقوط می کرد، از کوه پرت شد. ناگهان صدایی
پر طنین که از آسمان شنیده می شد، جواب داد: -ای خدا نجاتم بده! گروه نجات می
گویند که روز بعد یک کوهنورد یخ زده را مرده پیدا کردند. و شما چه قدر
به طنابتان وابسته اید؟
در حال سقوط فقط لکه های سیاهی را در مقابل چشمانش می دید و احساس وحشتناک مکیده
شدن به وسیله قوه جاذبه او را در خود می گرفت. همچنان سقوط می کرد و در آن لحظات
ترس عظیم، همه ی رویدادهای خوب و بد زندگی به یادش آمد. اکنون فکر می کرد مرگ چقدر
به او نزدیک است. ناگهان احساس کرد که طناب به دور کمرش محکم شد. بدنش میان آسمان
و زمین معلق بود و فقط طناب او را نگه داشته بود. در این لحظه ی سکون برایش چاره ای نمانده جز آن که فریاد
بکشد:
" خدایا کمکم کن"
" از من چه می خواهی؟ "
- واقعاً باور داری که من می توانم تو را نجات بدهم؟
- البته که باور دارم.
- اگر باور داری، طنابی را که به کمرت بسته است پاره کن!
... یک لحظه سکوت... و مرد تصمیم گرفت با تمام نیرو به طناب بچسبد.
بدنش از یک طناب آویزان بود و با دستهایش محکم طناب را گرفته بود.
او فقط یک متر با زمین فاصله داشت!!!
آیا حاضرید آن را رها کنید؟
در مورد خداوند هرگز یک چیز را فراموش نکنید. هرگز نباید بگویید او شما را فراموش
کرده یا تنها گذاشته است. هرگز فکر نکنید که او مراقب شما نیست. به یاد داشته
باشید که او همواره شما را با دست راست
خود نگه داشته است.
| Power By:
LoxBlog.Com |